เต๊ะจุ๊ยลุยบางกอก ตอน 1 : หาเพื่อนเก่า...ที่เยาวราช

          ผมเองเคยต้องไปเรียนในกรุงเทพฯก็หลายปี แต่ยังไม่เคยเดินเยาวราชจริงๆจังๆสักครั้งเลย มีก็แต่เฉี่ยวๆ แบบตามผู้ใหญ่เค้าไป เค้าแวะไหนก็แวะกับเค้า จะมีก็ครั้งนี้แหละครับที่มีโอกาสใช้เวลาแบบตามใจตัวเองในเยาวราช เดินแบบเรื่อยเปื่อย เดินจนสุดถนนแล้วก็ข้ามไปอีกฝั่งเพื่อเดินวกกลับ

          ภรรยาผมมีธุระแถวนั้นในวันจันทร์ที่ 6 กุมภาพันธ์ เราเลยไปถึงเยาวราชตั้งแต่บ่ายแก่ๆของวันอาทิตย์ ขึ้นรถเมล์สาย 204 จากหน้าสนามกีฬาแห่งชาติ กะมาลงที่หน้าโรงแรมแกรนด์ไชน่า สี่แยกราชวงศ์

          

          รถติดตั้งแต่ข้ามคลองผดุงกรุงเกษม ผ่านหน้าโรงเรียนวัดเทพศิรินทร์ เลี้ยวขวามาตามถนนหลวงรถติดหนักขึ้น จนต้องลงเดินก่อนถึงแยกเสือป่า โดยคำแนะนำพี่คนขับรถเมล์ซึ่งเห็นหน้าเราลนๆ ก็คงจะรู้ได้ว่าเรานี่มันเซาะกราวแน่ๆ บอก"น้อง น้องเดินไปเหอะ เร็วกว่า เชื่อพี่" ไอ้เราก็มัวแต่ดีใจ นานๆจะมีคนเรียกเรา"น้อง"

          ผมเข้าพักที่โรงแรมเช็คอินน์ เยาวราช (Check Inn China Town) จองไปกับเวบอะโกด้า ตอนที่จองราคารวมค่าธรรมเนียมราวๆ 950 บาท แอบถามตอนเช็คอินว่าถ้าวอร์กอินคิดเท่าไหร่ พนักงานบอก 1,100 บาท เออ ก็โอเคล่ะวะ ถูกกว่าหน่อย

          โรงแรมนี้อยู่ในซอยเจริญกรุง 14 บนถนนเจริญกรุง ถนนเดียวกับวัดเล่งเน่ยยี่ เดินเข้าซอยไปนิดหน่อย ไม่มีที่จอดรถ ซอยแคบๆไม่เจริญตาเท่าไหร่ ปากซอยมีร้านติ่มซำใหญ่ ขออภัยที่จำชื่อไม่ได้เพราะไม่ได้อุดหนุนเค้า ซอยนี้ถ้าเดินไปท้ายซอย ก็จะไปทะลุออกถนนเยาวราชได้ ถนนที่มีร้านทองเยอะๆน่ะครับ และกลางซอยก็ยังมีร้านสุกี้โบราณ กับข้าวมันไก่ไหหลำไทเฮง อีกด้วย (ไม่ได้กินเหมือนกัน เพราะก่อนมาก็กินข้าวมันไก่ประตูน้ำไปแล้ว จะไก่อะไรกันบ่อยๆ แต่ก็เสียได้โอกาสอยู่)

          โรงแรมเล็กๆ มี 5 ชั้น ดาดฟ้ามีร้านเครื่องดื่มให้นั่งตากลมเยาวราชด้วย แต่ละชั้นมีห้องพักราว 5-6 ห้องเอง แต่ขนาดห้องไม่เล็กนะครับ พอใช้ได้เลย และที่ประทับใจผมมากที่สุดคือ โรงแรมนี้มีครัวให้ด้วย เครื่องครัวก็ครบ อ้างล้างจาน เตาไฟฟ้า กระทะ จาน ช้อน มีกระทั่งไมโครเวฟ ทำกับข้าวกินเองได้เลย ชอบอ่ะ แต่มานอนเยาวราชแหล่งของอร่อยทั้งที ผมไม่ทำกินเองแน่ๆ

          พื้นที่ในห้องน้ำอาจจะแคบไปสักนิด และแม้ว่าตอนเช็คเอ๊าท์จะมีปัญหากับพนักงานโรงแรมเล็กน้อย แต่ก็ให้คะแนนโรงแรมนี้ 7/10 ละครับ

          ผมและคุณภรรยา ออกตามหาเพื่อนเก่าของผมมาทางปากซอยเจริญกรุง 14 ข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามแล้วเดินมาทางขวา เดินตามทางรถ (ข้ามถนนดูตำรวจจราจรด้วยนะครับ จราจรดูเครียดๆ) เดินดูรถติดนรกมาหน่อยเดียวก็เจอวัดเล่งเน่ยยี่(วัดมังกรกมลาวาส) ยืนดูคนติดกันต่อ(คนเข้าไปอัดกันเต็มวัด)

          สิ่งที่ทำให้ผมมากรุงเทพฯทีไร แล้วอยากกลับบ้านนอกของผมทุกที ก็เรื่องคนเรื่องรถนี่แหละ

 

          เดินกันต่อสั้นๆ นับซอยไปอีก 2 ซอยครับ เพื่อตามหาเพื่อนเก่า ก็มาเจอกันจนได้! ร้าน"บะหมี่จับกัง" ที่บอกว่าเป็นเพื่อนเก่าเพราะผมเคยกินเมื่อครั้งยังเรียนประถมอยู่ในกรุงเทพฯ คงสัก 25 ปีได้แล้วหละ ตอนนั้นถ้าจำไม่ผิดขายชามละ 20-25 บาท และผมก็กินไม่เคยหมดชามเสียด้วย ชามหนึ่งแบ่งกันกินได้ 2 คน

          แต่วันนี้ดั้นด้นพาภรรยามาเจอเพื่อนเก่าทั้งที สั่งฉลองเลยคนละชาม แต่เป็นชามธรรมดานะ พิเศษถ้าจะไม่ไหว คุณภรรยาแอบบ่น"ร้านนี้ใครสั่งชามพิเศษถ้าจะไม่ปกติ"

          หมดเกลี้ยงชามเลยครับ แถมผมยังช่วยคุณภรรยากินอีกนิดหน่อย ภูมิใจมากเลยที่ผมกลับมาล้างตาร้านนี้ได้สำเร็จ ไม่รู้ว่าเค้าให้น้อยลง เราโตขึ้น หรือเราหิว หรือเพราะตะกละกันแน่ (ฮ่า)

          บะหมี่จับกัง ถือเป็นร้านระดับตำนานของกรุงเทพฯ แต่คงเป็นที่รู้จักไปทั่วประเทศแล้วหละ ผมไม่ขอให้คะแนนดีกว่า แต่ถ้าใครที่ยังไม่เคยชิม คงต้องหาโอกาสมาลอง แต่ก็ต้องเตรียมใจมาล่วงหน้านะครับ ร้านนี้จุดขายเค้าคือปริมาณ ฉะนั้น รสชาติ บริการ บรรยากาศ และความสะอาด อย่าไปคิดถึงมันมากนัก

          อ้อ ร้านนี้มีเมนูบะหมี่น้ำหรือแห้งเท่านั้นนะครับ ราคาชามธรรมดา 30 บาท พิเศษ 40 บาท มีร้านขายกาแฟ-ชาดำเย็น แก้คอแห้งใกล้ๆกัน แก้วละ 10 บาท

          ต่อตอนหน้าครับ...